พรพระจันทร์ซ่อนรัก (หันหรร)

     พรพระจันทร์ ใช้ชีวิตในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยว โดยไม่เคยปริปากเล่าอดีตอันเจ็บช้ำให้ใครได้รู้ สิบปีที่ผ่านมาเธอพิสูจน์แล้วว่า สามารถเลี้ยงลูกได้ด้วยตัวคนเดียว โดยไม่ต้องมีสามี
     แต่แล้ววันหนึ่ง อนธการ อดีตที่เธอ ‘ซ่อน’ เก็บไว้ในใจตลอดมาได้ปรากฏตัว เขาแสดงตัวชัดเจนว่ายินดีจะรับผิดชอบเรื่องการเงินในฐานะพ่อของลูก แต่ไม่มีทางจะกลับมาทำหน้าที่ ‘สามี’ อย่างแน่นอน
     ทว่าชายใจดำคนนั้นอยู่ๆ กลับกลับคำ อยากจะเป็นทั้งพ่อและสามี แม้อนธการจะอยากกลับมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอและลูกแค่ไหน ขอให้รู้ไว้ว่าชาตินี้ เขาคือคนที่พรพระจันทร์ ไม่คิดจะต้อนรับกลับมาในชีวิตอีก... เป็นครั้งที่สอง!
_______
พรพระจันทร์ซ่อนรัก
ผู้เขียน หันหรร

บางวันเป็นพระจันทร์เสี้ยว บางวันเห็นแค่ครึ่งดวง บางวันก็หายตัวไปจากท้องฟ้า

คืนแล้วคืนเล่าผ่านไป จนกระทั่งเวลานี้ยังคงไม่มีใครรู้ว่าพระจันทร์ได้นำความรักไป 'ซ่อน' ไว้ ณ ที่ใดในจักรวาล

เปียกปอนไปทั้งใจกับเรื่องนี้ น้ำตาซึมตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบจริงๆ บางช่วงคือตาบวมไปเลย มีทั้งความรู้สึกเศร้า สงสาร หน่วง แต่ไม่หม่นนะ และที่มากไปกว่านั้นคือความอบอุ่น โรแมนติก หลายฉากหลายตอนทำให้แอบยิ้มได้ ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครได้ดี บางฉากเล่าซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่เบื่อ รู้สึกเหมือนได้ซึมซับเรื่องราวและความเจ็บปวดที่นางเอกได้พบเจอมาตลอด 10 ปีเป็นอย่างดีเลย

กลางคืนที่ไร้พระจันทร์ จะทนว้าเหว่ได้อีกสักกี่ราตรีกัน

อนธการ พระเอกที่แย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านนิยายมาเลย นับถือใจนักเขียนที่กล้าเขียนให้พระเอกแย่ขนาดนี้ ช็อกสุดๆ กับการทิ้งไปแบบทุเรศมาก ก่นด่าไปสามวัน (555) เป็นเรื่องที่นางเอกเข้มแข็งและใจแข็งมากแต่ไม่รู้สึกรำคาญเลย เพราะเข้าใจความรู้สึกนางเอกจริงๆ มันยากที่จะให้อภัยได้ แต่เมื่อตอนที่ให้โอกาสเขาอีกครั้งก็เป็นไปอย่างมีเหตุมีผล รู้สึกจริงๆ นะ ว่าเขาสมควรได้รับมันแล้ว ไม่ขัดใจเลย

ชอบการเลี้ยงลูกของนางเอกด้วย ให้โอกาสลูกได้คิดได้ตัดสินใจ และพร้อมจะรับฟัง ถึงจะอยู่กันมาแบบที่มีสมาชิกในครอบครัวไม่สมบูรณ์แต่ก็อบอุ่น ไม่รู้สึกว่าขาดเลย หมีก้องเลยเป็นเด็กฉลาดที่น่ารักน่าเอ็นดูสมวัย

"ฉันชอบอยู่กับเธอเพราะฉันรักเธอ"

ยอมรับว่าตอนแรกพระเอกแย่มากกกจริงๆ แต่เมื่อเลือกที่จะแก้ไข ปรับปรุงตัว ก็ทำได้ดีเช่นกัน ความรู้สึกที่มีให้นางเอกก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นแบบที่ทำให้สัมผัสได้จริงๆ ตัวเขาเองก็มีพาร์ทที่น่าสงสารอยู่เหมือนกัน ตอนที่คุกเข่าอ้อนวอนนางเอกคือสงสารมาก แต่ในส่วนของการง้องอน ตามจีบ ออดอ้อนบ้างในบางครั้ง ก็น่ารักนะ ทำให้ยิ้มและแอบขำได้หลายตอนเลย

ตอนที่กลับมาเป็นครอบครัวหมีอย่างสมบูรณ์ก็น่ารัก แม้จะมีปัญหาจุกจิกให้ต้องปรับตัวเข้าหากันบ้าง แต่ก็เป็นเรื่องปกติของ 'ครอบครัว' ที่ในส่วนเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพ่อของทั้งพระเอกและนางเอกก็ทำได้ดีเช่นกัน ประทับใจค่ะ

ใน e-mail ฉบับหนึ่งที่พรส่งให้หนึ่งมีเนื้อเพลง 'รอนานๆก็อาจทำให้ใจวุ่นวาย รู้ดีแต่ยังน้อยใจ เพราะฉันเป็นคนเดียวที่รอ' ของคุณจีน กษิดิศ อยู่ ทำให้ลองไปหาฟังดู กลายเป็นว่าชอบเพลงนี้มาก แม้จะคิดว่าเนื้อเพลงไม่ถึงกับตรงกับเรื่องราวของพร 100% จนเมื่ออ่านจบถึงได้รู้ว่าเพลงนี้ยังสามารถใช้กับหนึ่งได้ด้วยในตอนหลัง

'จับมือกับฉัน แล้วลืมเสียที แค่อยากให้นาทีนี้เรารักกัน แค่ได้รัก'